एउटा मर्म स्पर्शी कथा

एउटा प्राथमिक
बिद्यालयकि शिक्षिका (मिस) ले एकदिन
कक्षा तिन का बिद्यार्थी सँगपरिक्षा लिईन |
परिक्षामा एउटा मनोबिज्ञान सँग सम्बन्धित
प्रश्नपनि सोधिएको थियो
प्रश्न: "यदि मेशिनबाट
मान्छेलाई पनि उसले चाहेको सामान बनाउन मिल्ने
भए तिमी चाही केबन्थ्यौ ? र किन ?"

परिक्षा जसै सकियो ति मिसले परिक्षा पत्र
जाँच्नको लागी घरैमा लिएर आईन । साँझको खाना खाएर मिस कपी जाँच्न बसिन ,जाँच्दै गईन् | अन्तिम कपी जाँच्दै गर्दा उनका आँखाभरी आँशु
भए, उनका श्रीमान उनकै नजिक
बसेर TV मा केहि हेरिरहेका थिए । त्यो देखेर उनले भने
किन रोएकी यस्ता कलिला बच्चा-बच्चिका कपी जाँच्दा पनि रुनुपर्छ त ?
शिक्षिकाले आँशुले
भरिएका आँखाले आफ्ना श्रीमान तिर हेर्दै भनिन - आजको परिक्षामा यिनीहरुलाई एउटा प्रश्न
सोधिएको थियो |

त्यसको जवाफमा एकजना बच्चाले
यस्तो लेखेको छ:- यदि आफ्नो ईच्छा अनुसारको सामान
बन्न पाउने भए म "TV" बन्ने थिएँ . . . श्रीमान -(हाँस्दै) धति लाटी यस्तो कुरामा किन रुनु ?
मिस -अगाडि सुन्नुस् न अझै ...... किन कि TV भए
सँधै बाबा मम्मि अनि घरका सबै सदस्य
मेरो वरिपरि रहने थिए । घरमा मेरो स्थान नै अलग हुने
थियो, जब म बोल्थेँ सबैले ध्यन दिएर सुन्थे बिना कुनै
उल्टा सवाल, बाबा अफिसबाट थाकेर
आएपनि मरो छेउमा बसेर मलाई नै हेरिरहनुहुने थियो, मम्मिको अरु कुनै काम नभएको बेला पनि ममा लागेको धुलो पुछ्दै प्यारका साथ रुमालले ढाकि दिनुहुन्थ्यो, मम्मि बाबा जब तनाबमा पर्नुहुन्थ्यो तब मलाई
गालि गर्नु हकार्नुको सट्टा उल्टै मेरो साथमा बसेर आफ्नो तनाव कम गर्नुहुन्थ्यो, साँच्चै म TV हुन्थेँ
भने सबैलाई खुशि दिनसक्थेँ, यहाँसम्म कि मेरो सामु
बस्न मेरा दिदी दाजु र भाई बहिनीमा तँछाड मछाड
झगडा हुन्थ्यो . . . . ।
यति सुनेपछि मिसका श्रीमान
अलि गम्भिर भएर भने - बिचरा बालक ! उसका बाबा आमाले त उस्लाई अलिकति पनि ख्याल
नगर्दा रहेछन्, कति अभागी त्यो बच्चा बाबुआमाको ममताको लागी तड्पीरहेको रहेछ, केहि त देखभाल गर्नु नि ।
अगाडि मिसले भनिन् - "थाहा छ हजुरलाई त्यो बच्चा को हो ?"
श्रीमान - "को हो ?"
मिस - "त्यो बच्चा हाम्रै छोरा कालु
हो . . . . . ।"
श्रीमान - "हँ . . . . ऽऽ" (दुबै जना स्तब्ध)