चार दिनको चांदनी हो जिन्दगी

जति बुझ्दै गयो त्यति कठिन जिन्दगी, न त
जिन्दगीका पिरब्यथालाई अंकगणितिय सुत्र लगाई
छोट्याउनै सकियो न त
पाएका तिलका दानाजत्रा खुशीहरुलाई पहाड जत्रै
बनाउन सकियो, सकियो त केबल
जिन्दगीमा कमाएका सुख दु:खलाई
मनको बहिखातामा सम्झनाको मसीले रंगाउन !

जिन्दगी पनि अचम्मको, सबै छ तर पनि केही नभए
जस्तो ! न माया गर्नेको कमी छ न त खुट्टा तान्ने
कै ! जब सानो थिएं अनि अरुले हात समातेर उभ्याउन
खोज्दा रहर जागेर आउंथ्यो कहिले
आफ्नो खुट्टामा उभिएर यि कोमल पैंतालाका डोबहरु
ति गोरेटोमा सजाउने होला भनेर, अहिले
गोरेटोमा डोब त बसे पैंतालाका तर डोराउने हातहरु
छैनन् , चौबाटोमा पुग्दा संधै अलमलिन्छु !

सानो छंदा सरले भन्नुहुन्थ्यो जीवन
सुख दु:खको संगम हो भनेर, सांच्चै नै जीवन सुख र
दुखको सगंम नै रहेछ तर सुखको संगीलाई
दुखको चौतारीमा कहिल्यै नभेटिने !

सबै बलेकै
आगो ताप्छन थाहा छ तर पनि कसैले खरानीकै
न्यानोपनमा खुशी महशुस गर्दै खरानीलाई
हावको झोकाले उडाउनबाट बचाउन् भन्ने
ईच्छा जाग्दो रहेछ !

हरेक मोडमा सम्बन्ध थपिंदै जाने , अनि हरेक
बस्ति बस्तिमा सम्बन्धको मुल्याङ्कन हुंदै जाने !

जब सफलताले शिखर चुम्न खोज्छ, एक्कासी खुशीहरु
बसांई सर्दिन्छन मनको दैलोबाट,
अनि फेरि निराशाको बादल छाउन थाल्छ,
मुटूको ढुकढुकी गर्जंदै परेली एक्कासी बर्सातले
भिजीदिन्छ !

मन पनि कति कमलो, प्रहार बोलीले हुन्छ ,
मनको घाउमा हतियारको डोब बस्छ ! कहिलेकाहीं त
यस्तो लाग्छ यो दुखीरहने मन कसैसंग साट्न पाए
हुनेथियो ! जति चाहाना उति धेरै जिउने बहाना बन्ने
रहेछ जिन्दगी पनि !

सोचेजस्तो, सम्झेजस्तो कहां हुंदो रहेछ र जीवन !
पलको खुशी आंखा झिम्काउन नपाउंदै गायब भै सक्ने
तर दुख ज्यानमै गढेर रहिरहने !
तरपनि अझै हांस्नै छ जिन्दगी,
पाईला पाईलामा माया सांच्नै छ जिन्दगी, सुखलाई
ओछ्यान अनि दुखलाई ओढ्नी बनाई बांच्नै छ
जीन्दगी ।